به گزارش تجدد نیوز عصر ایران نوشت: سرانجام امروز رییس جمهوری لایحه برنامه هفتم توسعه را به هیات رئیسه مجلس تقدیم کرد. قرار است این لایحه با اولویت پیشرفت اقتصادی کشور ما را به توسعه نزدیک‌تر کند و حسرت توسعه را از ما بگیرد. همان حسرتی که بر دل بسیاری ماند و از این میهن رفتند و دیگرانی که همچنان مانده‌اند برای رسیدن به آن تلاش می‌کنند.

به تازگی سخنانی کوتاه از عادل فردوسی‌پور منتشر شده است که با بغضی حسرت‌آلود می‌گوید: “در ۴ سال‌و نیم گذشته تنها یک بازی را گزارش کرده‌ام. راستش خیلی دلم تنگ شده. اما خب همه‌چیز را با هم نمی‌شود داشت و آدم یکسری اصولی دارد که باید به آنها پای‌بند باشد. ولی حسرت گزارش نکردن را قطعا، شدیدا می‌خورم.”

عبارت” شدیدا حسرت می‌خورم” عادل فردوسی‌پور، در وضعیت فعلی جامعه ایران چیز عجیبی نیست. این عبارت برای بسیاری از ما عینیت دارد. به عنوان نمونه بسیاری از ما حسرت خورده توسعه نیافتگی کشور هستم و هربار که آفتاب غروب می‌کند در حسرت ندیدن یک اتفاق تازه، در تاریکی شب فرو می رویم.

در همین مقایسه تطبیقی توسعه نیافتگی ما با دیگر کشورها، روزانه موارد مختلفی می بینیم که حسرت آن به دل ما می ماند. توسعه یافتگی یعنی اینکه؛ فرودگاه استانبول در همسایگی ما، رکورد تعداد پرواز جهان را در یک روز می شکند. سازمان ایمنی ناوبری هوایی اروپا (یوروکنترل) اعلام کرد که تعداد پروازهای انجام‌شده توسط فرودگاه استانبول در روز یکشنبه به ۱۶۸۴ پرواز رسید که رکورد ۱۶۲۴ پرواز فرودگاه فرانکفورت در ۱۱ سپتامبر ۲۰۱۹ را شکست.

توسعه یافتگی و مقایسه تطبیقی کشورها با هم یعنی اینکه گفته می شود “در کشورهایی مانند دانمارک از ۳۷۳ شاخص توسعه ۳۰۱ شاخص مثبت است؛ اما ایران تقریبا در نیمی از شاخص‌های توسعه وضعیت هشدارآمیز دارد و در سال ۱۴۰۱ معادل ۱۲ رتبه کاهش جایگاه را نسبت به سال ۱۴۰۰ تجربه کرده است.‌ عقبگرد ایران در شاخص‌های توسعه‌ای در شرایطی است که مطابق بررسی‌های انجام‌شده در منطقه، ترکمنستان ۱۳ رتبه، قرقیزستان و عراق ۱۲ رتبه، عربستان ۱۱ رتبه و ارمنستان ۹ رتبه ارتقا در شاخص‌های توسعه‌ای را تجربه کرده‌اند”.

ما نه تنها به توسعه یافتگی نرسیده ایم و نه تنها در حال توسعه نیستیم؛ بلکه نشانه هایی هست که مدام به عقب تر می رویم.

توسعه نیافتگی وبه عقب رفتن توسعه در ایران  یعنی اینکه گفته می شود ” سرعت اینترنت موبایل ایران از توگو و مراکش کندتر است؛ اینترنت ثابت هم کندتر از آنگولا. رتبه یک تا پنج اینترنت موبایل در جهان در ماه مارس ۲۰۲۳ به ترتیب به امارات متحده عربی (۱۸۱.۷۹)، قطر (۱۶۴.۸۶)، نروژ (۱۴۶.۱۵)، کویت (۱۳۶.۷۵) و دانمارک (۱۲۷.۱۳) تعلق دارد. همچنین رتبه یک تا پنج اینترنت پهن‌باند ثابت در جهان به ترتیب سنگاپور (۲۴۱.۳۵) شیلی (۲۲۳.۲۱)، امارات متحده عربی (۲۲۰.۶۱)، چین (۲۱۸.۸۰)، هنگ کنگ (۲۱۳.۱۴) تعلق دارد.”

وضعیت اینترنت در جهان، جنون آمیز متحول می شود و ما در کشورمان همچنان گرفتار فیلترینگ هستیم. یک نماینده مجلس به تازگی گفته است “گردش مالی فیلترینگ در ایران ۴۰ تا ۵۰هزار میلیارد تومان است.”

نمونه های بیش تری هم هست که همگی نشان می دهد حتی همسایگان ما چگونه سودای توسعه در سر دارند و ما در حسرت توسعه مانده ایم. تازگی ها وزارت سرمایه‌گذاری عربستان تفاهمی به ارزش ۵.۶ میلیارد دلار (۲۱ میلیارد ریال عربستان) با شرکت چینی «هیومن هورایزونز» متخصص در توسعه فناوری‌های خودروهای هوشمند و تولید خودروهای برقی برای انجام پروژه مشترک تحقیق، توسعه، ساخت و فروش خودرو امضا کرد.

موارد بسیار تلخ تری وجود دارد که از بیان آنها صرفنظر می کنم. اما چه باید کرد و حسرت توسعه جامعه ایران تا کجا پیش خواهد رفت؟

گفته می شود بر لایحه برنامه هفتم توسعه انتقادات زیادی وجود دارد؛ اما هدف نگارش این متن پرداختن به آن ایرادات نیست. قبل از این هم ۶ لایحه توسعه توسط دولت های دیگر نوشته شده بود، اما ما همچنان با روح توسعه تعارض های جدی داریم.

برنامه توسعه ای که ما را بین المللی نکند مبنای پایداری نخواهد داشت. به قول دکتر سریع القلم “اصول توسعه‌یافتگی جهانی و جهان‌شمول‌اند.” برنامه توسعه ای که نتواند طبقه متوسط جامعه را نجات دهد، هرگز سالهای روشنی را به ما نشان نخواهد داد.

توسعه یعنی اینکه طبقه متوسط جامعه میدان دار حوزه عمومی باشد و دغدغه نیازهای معیشتی نداشته باشد. این در حالی است که گفته می شود “خط فقر در تهران به ۳۰ میلیون تومان رسیده است و با توجه به شرایط مسکن، اجاره، معیشت و تورم مشاهده می‌کنیم که قشر متوسط جامعه عملا به سمت حاشیه‌نشینی در تهران و یا شهرهای هم جوار سوق پیدا کرده و به همین علت ممکن است در آینده نه چندان دور شاهد مسائل اجتماعی و سیاسی متعدد باشیم.”

یک روزی برنامه های هفتم، هشتم، نهم ….  توسعه هم توسط دولت ها می آید و می رود؛ اما تنها دولت ها نیستند که یک کشور را از مسیر توسعه دور و یا به آن نزدیک می کنند. مادامی که ملت ها نیز، انسان های توسعه یافته ای نباشند هرگز از حسرت توسعه عبور نخواهیم کرد.

ما بیش از لایحه های توسعه، به انسان توسعه یافته نیاز داریم که روح پرسش گری دارد و کنشگر اجتماعی است و در برابر توسعه نیافتگی اعتراض و انتقاد می کند.

به قول یکی از همکاران رسانه ای “انسان توسعه یافته قانونمند است و به قانون احترام می گذارد. در عین حال مرعوب مقامات اداری و حکومتی هم نمی شود. میداند که این مقامات تنها در سازمان مطبوع خود صاحب مقام هستند و در عرصه اجتماع همگی خدمتگزار شهروندان هستند.”

انسان توسعه یافته در حسرت توسعه نمی ماند و برای رسیدن به آن، مدام فریاد می زند.